Buchenwald

Vorig jaar, deze week was ik op werkweek met de Waerdenborch. Ik was naar Berlijn en Dresden, ook zijn we langs Buchenwald gekomen. Een concentratiekamp van de 2e wereldoorlog. Er stond niet heel veel meer, maar Buchenwald heeft zeker een grote geschiedenis. Hier heb ik ook een aantal gedichten over geschreven. Hier een daarvan:

Buchenwald

Zoveel kou,
als een deken.
Het was wat haar warm hield.
Alleen liep ze.
Maar ze was mooi.
Dat fluisterde ik.
Want het mocht niet te hard.
Niemand mocht het horen.
Ook zij niet.
Ze moest in die waan blijven.

Alleen liep ze.      
De berg op.
De donkere nacht kwam met snelheid.
Nog ver,
heel ver moest ze lopen.
Mensen wisten wie ze was.
Maar haar naam was niet bekend.
Want die had ze niet.
Waarom niet, fluister ik?

Was ik de enige die niets wist?
Verder liep ze,
verder omhoog.
Na een lange dag.
Een dag die voor haar voelde als niets.
Terwijl ze kapot was.
Geen gevoel.
Terug naar ‘mein Kampf’, fluistert ze.

vroeger

vroeger

toen ik vroeger klein was, 
leek de wereld nog zo mooi.
maar dingen die veranderen,
het is nu een grote zooi.
want pap en mam zeiden vroeger altijd, 
maak je toch geen zorgen..
vanavond ga je lekker slapen,
en kijk uit naar morgen!
ik leerde keuzes met m'n hart te maken, 
op die manier zou je nooit iemands gevoelens op de verkeerde manier raken. 
en alles liep altijd goed af.
alles kon, 
nee niks was te maf.

verlangen naar 'werkelijke' vrijheid

Verlangen naar ‘werkelijke’ vrijheid

Waarom moet het moeilijk lijken?
En waarom zijn er grenzen nodig?
Ik zal het nooit kunnen bereiken,
want een ander vind het overbodig.

Het voelt alsof ik niet belangrijk ben,
mijn doelen stellen niks voor.
Alsof ze willen dat ik mijn gedachten ontken,
dan pas mag ik door.

Maar het is niet anders,
het is niet extreem.
Ik wil het alleen beter hebben.
Ik doorbreek het systeem.

En dan worden mensen bang,
ze denken dat ik gek word.
Maar ze weten niet dat ik alleen maar stil verlang.
En gewoon wacht tot hun systeem instort.

mijn studiekeuze

Mijn studiekeuze

Waarom spelen al die angsten soms zo zo’n grote rol?
Waarom vullen ze m’n gedachten,
en zit m’n hoofd weer stampvol?
Want m’n keuzes vervaagden,
waarom weet ik niet.
Maar het duurde maar een aantal dagen,
totdat ik m’n doelen en dromen verliet.
Want risico’s waren dichtbij.
En mijn zekerheid wil ik niet riskeren.
Maar toch ben ik liever vrij,
en ik weet dat ik dingen moet proberen.

karakter en tijd vervaagd

Karakter en tijd vervaagd

Hoe raar is het om bang te zijn,
voor iets waarvan je weet dat het gaat komen.
En dat het je ook nooit meer met rust laat,
hoelang je ook blijft dromen.
Want de klok tikt door,
en ik kan er niet tegen in gaan,
of ik nou tegen ben of voor,
Ik zal moeten doorgaan.

Maar ik wil niet ouder worden,
ik kan het gewoon niet.
Want verantwoordelijkheden komen.
Maar ik ben zo’n meisje die dat nog lang niet inziet.
Want ik  leef nog teveel,
en geniet van mijn vrijheid.
Mijn dromen en fantasieën wil ik nog niet kwijt.

Dus laat de toekomst op me wachten,
en geef me tijd teveel.
Ik zal leven zoals ik kan,
en zorg dat ik mijn geluk met mensen deel.

ik leef mijn leven

Ik leef mijn leven

Hoe kan ik het uitleggen?
Hoe kan ik het zeggen?
Hoe kan ik jou overtuigen dat ik gelukkig ben?
Want ik leef m’n leven,
niet zoals het hoort.
Ik zit niet vast in een hokje.
Nee, mijn leven gaat voort.
Ik teken niet tussen de lijntjes.
Ik heb hoogtepunten ver daar buiten.
Want mijn leven staat niet opgesomd in rijtjes.
Ik zal mijn gedachten uiten.
Ik geniet van het leven.
Ik doe wat ik wil
En ook al duurt het nog maar even,
ik sta nergens meer bij stil.
Want ik wil kunnen zeggen,
dat wanneer ik morgen dood ga,
dat ik achter al mijn fouten sta.
Dat ik geleefd heb zonder grenzen.
Dat ik me niet beter kon wensen.

Dali's afscheid

Dali’s afscheid

Ik wil niet doorgaan.
Ik kan niet leven.
Zoekend naar de dood.
Ik kan niet eten.
Een lange slaap,
zal mij alles doen vergeten.

Ik ben altijd,
weg gaan zal ik niet.
Waar is Gala?
Ik voel haar niet.
Maar ze is niet dood,
ze zal nooit sterven.
Want zij is anders,
ze zal de wereld erven.

Want ik maak de wereld,
ik maak haar.
Maar als zij zal gaan,
zal ik niet alleen staan.

Ik weet dat ik eeuwig zal leven,
Maar er is geen doel.
Ik zal alles opgeven,
totdat ik Gala voel.