11 november 1989

11 november 1989

Brandenburger Tor

Vreugde, maar toch verlies
Eindelijk heb ik mijn vrijheid terug,
en kan ik doorgaan met mijn leven.
Eindelijk kan ik alles voortzetten,
en naar mijn doelen streven.

Verschrikkelijk, al die jaren die we hebben geleden.
Maar alles is nu anders,
het is waarvoor we hebben gestreden.
Want we zijn nu voor altijd vrij.
en het zal voor altijd zo blijven.
Maar dat maakt niet iedereen blij.

Iedereen heeft mensen verloren.
Ik mijn beste vriend.
Nog steeds kan ik er boos om worden.
Waar had hij dit aan verdiend?
Een kogel heeft zijn hart doorboord.
Hij is voor mijn ogen vermoord.
En dat terwijl hij niets had misdaan.
De soldaten wilden mensen bang maken,
en lieten dus zomaar een kogel gaan.

Mijn verdriet om hem was onmenselijk.
Ik wist me zonder hem eerst geen raad.
Maar zijn woorden zijn me altijd bijgebleven.
Vergeet nooit waar je in gelooft en waar je voor staat.

Ik weet nu dat hij trots op me is.
Want ik heb net als hem voor vrijheid gestreden.
Altijd had hij al moeite met de DDR.
Hier heeft hij heel erg onder geleden.
Vrijheid is wat hij wilde.
Maar hij wist dat hij zijn tijd verspilde.
Maar vrijheid heeft hij echter nooit meer meegemaakt.
Want die ene kogel heeft hem recht in zijn hart geraakt.