4 september 1971

4 september 1971

Oost-Berlijn

Drie jaar lang heeft zij erover gedaan,
om haar plannen voor te bereiden en met ons mee te gaan.
Tussen twee surfplanken op het dak zat ze goed verstopt.
Haar tassen waren in onze oude stereo verstopt.
amper achttien jaar oud,
maar in het oosten wilde ze niet meer wonen.
Al die tijd heeft ze over het westen lopen dromen.
En ook al zette ze misschien haar leven op het spel,
toch zei ze haar ouders en kleine zusje vaarwel.

Toen de dag was aangebroken maakten we haar goed vast.
De planken waren zo ver mogelijk uitgehold,
daardoor had ze nergens last.
vol moed, maar heel zenuwachtig reden we richting de drukke straat.
Alle soldaten stonden hier voor controles al de hele dag paraat.
Tot checkpoint Charlie was het nog een paar minuten rijden.
Daar was het doel haar van de onderdrukking te bevrijden.
Maar die paar minuten duurden voor mij een eeuw.

En opeens.. vanaf het dak paniekerig geschreeuw.

Om onze auto heen stonden soldaten met hun wapen klaar.
Vanaf dat moment zag ik van deze actie pas het gevaar.
Een van de soldaten had recht door de surfplank geschoten.
Er klonk verschrikkelijk gehuil,
waar ze blijkbaar erg van genoten.

Het meisje,
dat een nichtje van ons is.
Werd door soldaten meegenomen.
En is nooit meer teruggekomen.
Mijn man daar in tegen is gelijk vermoord.
Ik ben na het kwijtraken van deze twee personen alleen nog maar verhoord.
Het is voor mij moeilijk om erover te schrijven.
Maar mijn man wilde mijn nichtje helpen,
en zij wilde liever weg, dan in het oosten blijven.