7 januari 1988

7 januari 1988

West-Berlijn

Weer een ochtend is van herhaling is aangebroken.
Uren van gemis en verdriet.
Wat mij het meeste pijn doet,
is dat jij het niet ziet.
Ik wil je laten zien dat ik om je geef.
Ik wil je laten zien dat ik voor je leef.
Maar dat is onmogelijk met Het IJzeren Gordijn.
En niemand heeft het door,
en dat doet me zoveel pijn.

Misschien maar een paar meter van elkaar verwijderd.
maar ondertussen beide ons eigen pad gegaan.
Maar elke avond hoop ik een blik van je op te vangen.
Als ik weer eens met moeite op het hoogste paaltje ben gaan staan.

Het is hier beter,
dat weet ik wel.
Maar het is moeilijk zonder jou,
En de tijd gaat niet snel.
Want de laatste keer dat je blik de mijne mocht kruisen.
Hoorde ik de wind door mijn haar ruisen.
Ik keek je aan,
Maar het voelde kil.
We konden niet praten,
dus het bleef stil.

Die dag konden we alleen maar staren,
denkend aan de dagen dat we nog bij elkaar waren.
Je zou op me wachten.
Dat heb je beloofd.
En toen heb ik je ook door en door geloofd.
Maar nu heb ik twijfels.
Wie zegt dat het nog kan?
Want ik weet niet of je er nog wel bent.
En of jij mij nog wel herkent.