14 december 1979

14 december 1979

Stasi gevangenis –Oost-Berlijn

Voor me uit starend op een donkere plek.
Het wordt al maar moeilijker en in mijn hoofd word ik gek.
Vrienden heb ik hier niet,
daar heb je niets aan.
Want mensen zullen komen,
maar vroeg of laat ook weer gaan.
In deze gevangenis zal je altijd alleen staan.

Niemand zal ik hier laten zien waar ik werkelijk voor vecht.
Want je moet precies doen wat een bewaker zegt.
En als ik ooit iets een keer niet doe wat ze mij hier zeggen.
Dan zullen ze het op hun eigen manier uitleggen.
Desnoods een kogel,
ze trekken zich er niet veel van aan.
Want voor hun grote leider,
zullen ze altijd klaarstaan.

En hier zit ik dan in mijn cel opgesloten.
Van alle kanten voel ik schoppen en stoten.
Met negen andere meiden op een paar vierkante meter.
Langzamerhand word het heter en heter.
De andere meiden ken ik veder niet.
maar we weten van elkaar hoe we ons voelen.
Want iedereen denkt het zelfde,
en laat zich door emotie overspoelen.

Allemaal zijn we bang voor dat felle licht.
Want wanneer de deur open gaat is de dood in zicht.
Je weet niet wat er met je kan gaan gebeuren.
Je kan alleen maar hopen dat ze je nog goedkeuren.
Van angst lopen er tranen over mijn wangen.
Want ik zit anoniem onder de grond in een cel gevangen.

Ik weet niet hoelang ik hier nog kan blijven zonder mijn eigen mening te verliezen.
Want als ik wil overleven,
zal ik voor de DDR moeten kiezen.
Maar dat is voor mij iets waar ik nooit in mee zal gaan.
Daarom weet ik dat ze me zullen verhoren totdat ik tussen dood en leven in zal staan.