Buchenwald

Vorig jaar, deze week was ik op werkweek met de Waerdenborch. Ik was naar Berlijn en Dresden, ook zijn we langs Buchenwald gekomen. Een concentratiekamp van de 2e wereldoorlog. Er stond niet heel veel meer, maar Buchenwald heeft zeker een grote geschiedenis. Hier heb ik ook een aantal gedichten over geschreven. Hier een daarvan:

Buchenwald

Zoveel kou,
als een deken.
Het was wat haar warm hield.
Alleen liep ze.
Maar ze was mooi.
Dat fluisterde ik.
Want het mocht niet te hard.
Niemand mocht het horen.
Ook zij niet.
Ze moest in die waan blijven.

Alleen liep ze.      
De berg op.
De donkere nacht kwam met snelheid.
Nog ver,
heel ver moest ze lopen.
Mensen wisten wie ze was.
Maar haar naam was niet bekend.
Want die had ze niet.
Waarom niet, fluister ik?

Was ik de enige die niets wist?
Verder liep ze,
verder omhoog.
Na een lange dag.
Een dag die voor haar voelde als niets.
Terwijl ze kapot was.
Geen gevoel.
Terug naar ‘mein Kampf’, fluistert ze.