18 juni 2012

18 juni 2012

Potsdammerplatz

Met mijn gedachten verdwaald loop ik door de drukke straten van het bruisende Berlijn.
Stap voor stap langs de muur,
ik voel nog steeds de pijn.
het blijft een gevoelig onderwerp,
want in die tijd was ik eigenwijs.
Overal dook ik onder,
en ik gaf mijn identiteit niet prijs.

Met een paar vrienden probeerden we teksten te verspreiden.
Deze moesten ons verzet gaan leiden.
Steeds meer mensen sloten zich bij ons aan.
We hadden niet door dat het op deze manier ook mis kon gaan.
Maar na een paar weken had ik mannen van de DDR voor mijn deur staan.

De deur werd opengebroken.
Ik werd met messen in mijn armen gestoken.
ik had me die middag ook nooit moeten verzetten.
We hadden van te voren beter moeten opletten.
Ik werd in een busje van een visfabriek meegenomen.
Hierna gingen ze ons voor de eerste ondervraging klaarstomen.
Mijn haar moest eraf,
en mijn kleren uit.
Er kwamen vreemde mannen,
ze schreeuwden luid.

Deze tijd heeft zoveel invloed op mijn leven gehad.
Ik was het hierna helemaal zat.
Mensen om me heen hebben me zoveel liefde gegeven.
dat ik samen met een vriend die ook uit de Statsi gevangenis is gekomen,
Het toch heb kunnen overleven.

De rest van mijn vrienden is hier vermoord.
Ze werden gek,
Omdat ze veel werden uitgehoord.
Hun cel zat vol met water,
waar ze uiteindelijk verdronken.
Of ze gingen door van vermoeidheid.
Tegenover hen allemaal heb ik nog steeds verschrikkelijk veel spijt.